Memento
te donker in de sneeuw
het beeld schiet door de herfstdag heen
hoe wit licht stuitert en het
kraken van een schoen
de scheuren in het ijs
verdichte werkelijkheid geluid
buigt verder dan de leegte
koude tenen krom
de lagen tussen jou en mij
verlichten onze stappen meer
en meer van onze warmte stoomt rondom ons
heen en smelt van alles – de beweging
naar de bron de diepe
borrelende berg
de onrust die daar binnen stoomt en ademt
lang en breed en één
in onze open haard een wolk
verbrandt het witte weg en blust
de schade van de harde winter zonnestralen
pegelen een traan
blij verlicht verwarmd met jou en ganzen vliegen over
in een halve maan op weg van hier
naar daar de wijde wereld waar de warmte is
voordat de bomen kaal – de winter valt
© Ronald Bottelier
