Einde
ik reflecteer en zie
mijn ei breekt ooit door oude vormen
struif lekt overal haar spiegel eist mijn leven
de schaal van mijn bestaan verhult een lege huls
gevuld met tijd, ze groeit, geen wekker klikt haar einde
leven dat mij achter laat
met zachtheid zal die uitbraak wijzen naar mijn moeders
moederschoot
geboren, tijgend, in jouw richting rijpend
oud belegen dop
ik stop
uit liefde
tot die allerlaatste tik
just me myself
mijn eindig ik
© Ronald Bottelier