ons hoofd met harde vulling smelt en lekt
– alles wat ons mogelijk maakt ontdekt zichzelf schaamteloos –
ik zwaai ze uit – bedankt!
de oude beelden en de zijnen die de waarheid riepen drukken zich nu diep naar voren en begraven zich zoals de doden doen – met groet –
hun spel is over
kom met me mee!
wij samen naar de horizon
we slapen waar de maan de wolken kruist en ik mijn schapen tel
het ruisen van de wind begint
en alles uit de bron ons levend overstroomt
bemin de nieuwe ruimte
de lente luistert toe vanuit de hoek
waaruit ze elke dag meer en meer te zeggen krijgt
wat stemming maakt en liefde geeft
ze straalt de zon en schaterlacht
zo’n brede weet je wel
die eeuwig, eeuwig ons verbindt
© Ronald Bottelier