Vieren

ik vier de dag dat wij struikelden
en onze wegen samenvielen tot het loopje van vandaag
en herstart het begin
hoogtepuntvliedend zoekend naar verloren tijd
de lancering uit ons kruispunt recht omhoog richting nieuwe dimensies
vonkende deeltjes, botsend maar samen
met een vuurwerk van verlichte spijt

© Ronald Bottelier

Heel

ons hoofd met harde vulling smelt en lekt
– alles wat ons mogelijk maakt ontdekt zichzelf schaamteloos –
ik zwaai ze uit – bedankt!
de oude beelden en de zijnen die de waarheid riepen drukken zich nu diep naar voren en begraven zich zoals de doden doen – met groet –
hun spel is over

kom met me mee!
wij samen naar de horizon
we slapen waar de maan de wolken kruist en ik mijn schapen tel
het ruisen van de wind begint
en alles uit de bron ons levend overstroomt
bemin de nieuwe ruimte

de lente luistert toe vanuit de hoek
waaruit ze elke dag meer en meer te zeggen krijgt
wat stemming maakt en liefde geeft
ze straalt de zon en schaterlacht
zo’n brede weet je wel
die eeuwig, eeuwig ons verbindt

© Ronald Bottelier

Mindvol

ik leef hier
in de allergrootste boeddhaglimlach ooit
alles fonkelt prettig
diep naar binnen en naar buiten
adem, raadsel, frisse wind

ja ik ben mijn lijf en leden
meer dan ik mijzelf ooit ken
en midden in die aandacht
knipperende ogen kriebelende huid
doorvoel ik heel mijn leven klopt

de allergrootste is belachelijk ondeelbaar
de miljoenen die mij spiegelbeelden
dwars door alles heen zijn
jij en ik één
verafgelegen stilte

© Ronald Bottelier