Golfbewegen

Golfbewegen op een warme zee
Dobberen en klotsen
Twintig miljard sterren
Om een twinkelende zon

In vrijheid zweven
Vloeibaar tussen meeuwen
Beneden bootjes
Kwetterend de witte wolken in

Mijlen dieper onder water
Stijgen richting zonnestralen
Schitterende vissenadem
Bubbelende belletjes

Gangen graven in de aarde
Gaia roept mij en zingt mee
In donker dansen zonder weerstand
Stof en steen doorgronden

Sub-atomair die deeltjes
Waar dan ook recht door ons heen
Geluk, jouw warmtespoor en leven
Nergens, nooit en altijd één

© Ronald Bottelier

Advertenties

Ik?

ik besta
verlang ik hoop
ik ben ik durf ik zie
ik dank ik voel geniet ik doe
ik wil ik bid verwonder
hoop verlang bemin ik zorg
ik ben bereid
ben veel te vol
ik leef ik sterf geloof vertrouw
schiet hopeloos tekort
ik bots ik leer
ik schep
ik laat weer los
ik ben ik ben is dat genoeg?
ik jij ik wij ik ons
ik ik begrijp er echt geen
lach
ik lach ik ben ik zwijg
verbruik te veel
en teveel woorden
stil
ik kijk
en zie je
zie je kijkt mij aan
het leven in je ogen

© Ronald Bottelier

(vrij naar Latifa meditatie)

Sluiting

in alle kamers zit een deur
een raam waardoor ik vaak naar buiten vloog
de vulling is verleden

de laatste keer de trap die kraakt
de weg naar boven is gevonden
ik daal af, want wat niet is zal zeker
nooit meer komen

het lege huis gevuld, nog even
sleutel in het sleutelgat
herinneringen overleven
raak de lichtval op de muur

wat is een woning zonder leven
vertrouwde geuren zijn verdwenen
dit huis is uitgeleefd en klaar
de waarheid heeft je vrijgegeven

de laatste keer de deur op slot
de weg vanaf mijn heden buigt
de wijde wereld in

© Ronald Bottelier

Autocue

en de stroom vertelt ons alles
mijn spreekbuis van gedachten trilt
ik leef en laat mij leven, lach en schreeuw
en lees jouw blik
en jij ziet mij hier staan

jij kent mijn tekst en ik ken jou
gedachtenstromen komen
ik lees alles wat jij zegt veel sneller
dan jouw letters woorden vormen
jij luistert met een lach

je leest mij sneller dan geluid
je leest mij sneller dan ik weet, synchroon
beschrijft mij verder dan compleet
je leest mijn hart en drukt je letters zacht
tegen mijn schouder, zwart op wit

maar ik heb geen idee
ik doe maar wat, wat jij mij ingeeft
regels stromen door en ondertussen trek je mij dichtbij
en lees je mijn onuitgesproken tekst in de poppen van mijn ogen
een diepe lach verbindt ons zelf aan zelf

ik raak je aan
de stille tekst maakt ons onzichtbaar
vloeiend raak je mij
onze letters vallen op hun plaats in één intense zin
van ongekend genieten

dwars door wat de taal ons zegt
loopt ons verhaal van zenden en ontvangen
in niets te onderscheiden gaan we hand in hand
de band blijft lopen, letters komen
het leven stroomt ons over – uit

© Ronald Bottelier

Oud én nieuw

in de bandbreedte tussen oud en wat nieuw heet
slinger ik tussen gisteren en morgen
dat wat was en gaat komen
gepasseerd en onderweg is
verleden tijd en toekomst
geschiedenis en haar herhaling in een andere jas

tussen vroeger of later
iets wat onbruikbaar werd en wat nog niet bestaat
wat is geweest en er al lang had moeten zijn
meteen of daarstraks
de kanteling
de wens om alles van jou mee te maken

en zie ik de nog niet bejaarde baby’s
mijn nooit geboren kinderen
schoonheid in de dop die uit gaat breken
mensen die gaan sterven en wisten dat het kwam
de irrelevantie van ingehaalde visies
de liefdes van nu en de spijt van later

op dit moment klopt alles door elkaar
wordt alles bekeken, beoordeeld
gekoesterd of miskend
omarm ik wat ik schiep en mij opnieuw verloor
met dezelfde beweging
een continuüm van snelheid en van licht

minuten tikken tussendoor de weg waar ik naartoe wil
een niet te tellen overvloed
de wijzer op de klok die mij altijd in het nu brengt
waar het enige wat telt is stilstaan, liefde maken
vol vertrouwen, lachend in de aandacht
de nooduitgang van tijd

© Ronald Bottelier

Waarneming

alles waar we op inzoomen lijkt ingewikkeld
vooral de woorden “dus” en “maar”
“maar”
liefde kán niet ingewikkeld zijn
want als we naast elkaar en hart aan hart
bewegen
elkaar lief en vast en zacht ineen
komt alles uit zichzelf tot leven
klopt alles vrede om ons heen
“dus”
zoom ik dieper in ons -even-
wil ik mijn leven nu beleven
adem neemt ons mee naar binnen
ogen stralen ons naar buiten
uit en in
en
uit en in
zonder iemand uit te sluiten
zodra we onze ruimte maken
laat liefde de verwachting vrij
twee handen die verwonderd voelen
de eenvoud van verbonden zijn

© Ronald Bottelier

Herfst

Betekenis kraakt een tak op de grond
een blad waait voorbij, de wind probeert maar
dringt niet tot mij door

Want Einstein is ook maar een mens, een schaatser op
een eindeloze vlakte waar richting pas hetzelfde is
als jij mij observeert

Hier waait het net zo hard als daar

Gods dobbelstenen kiezen eigen weg
en Boeddha lacht want kan niet anders, net als
in een hoek gedreven hopen geel, we cirkelen uiteen

De schakels van mijn denken lossen in een lauwe bries
de herfst met natte haren, groen dat zich geeft aan haar natuur
van dood en overleven

© Ronald Bottelier

Root

Ik bezocht eens
een oude man
een oude vrouw
en ik dartelde

Ze speelden met mij
poppenkast en boeken vol
opnieuw gelezen verhalen

Ik kroop op schoot
de geur vertrouwd
zo oud en ik
beginselloos

En ver vooraf een kus
een vaderwens
beweging

Door hem schoot ik op
door haar kreeg ik verleden
Eens was ooit vandaag
toen morgen is mijn heden

© Ronald Bottelier

Ja!!

hier staan we weer
in de spiegel van de zon
elkaar te reflecteren
improviseer mijn leven
naar eer en geweten
alsof iedere dag opnieuw begint
en ik de zonnegroet
verwelkom
onze eerste blik
en schreeuw van leven

© Ronald Bottelier

Eén

ik sta hier, aan jouw kant in mijn schaduw, naakt
en ik verdraag de zon die haar deken om ons wikkelt
ons verzorgt in lief en leed
hier ligt jouw uitzicht voor mij, weids
hier waad ik met jou in geluk

en jij vertelt mij wat ik zie en leidt mij er doorheen
mijn hand tast naar jouw waarheid
mijn ogen willen niets begrijpen
voelen leren leven
wees voorzichtig met mijn hersens in het licht

onze samenlopen over kolen richting
zachte brandhaard zijn dichtbij
heel behoedzaam, hand in hand
de hemel rommelt langzaam open
het weerlicht schittert helder vrij

ik zeg: voelen is geloven
zacht van binnen hard van boven
onze toekomst door het heden
onze bergtop, ons verleden en
ons hoogtepunt zijn wij

met jou één in wezen willen wezen, jij
in mij ons samenzijn
ons opgeteld gedeeld wij zijn
de som van jou gedeeld door mij in één
wij samen kwetsbaar, wij alleen

© Ronald Bottelier