Bel

wij praten in luchtbellen tegen de wereld
die kwetsbaar glittert tot de klap in een oor
onze boodschap vertaalt
die soms ijdel op weg exploderen in niets
hun lading verliezen en zo ongehoord
bedoelde intentie in eenzaamheid smoort

als mijn woordbel jou raakt of te snel gesproken
in stukken uiteenbreekt of hard onderweg
door weerwoord onderschept gebroken arriveert
raakt onbegrepen onbedoeld
de verbinding zwaar gestoord
de boodschap ongehoord

hé, laten wij onze oren eens wassen
zorgvuldig verwoorden elkaar lief verrassen
wat jij hebt bedoeld en ik heb verzwegen
wat ik heb gegeven maar jij niet gekregen
onze harten weer vullen met glimmend geluk
ik begin al met blazen, mijn lief, lekker stuk

© Ronald Bottelier

Kwaak

ik niet
de padden wel
die hebben tijdelijk hun trek en
bevroren stoet vertraagd
door vorstelijk weer geen toestand
tot de lente eindelijk opnieuw
weer kwaakt zoals het hoort

in lijn der verwachting
laat de zebra zich wel rijden
daar lijdzaam op mijn pad
geen mens die voor haar wijkt
wachtend op die ene
die verblind door ware liefde
haar loper niet negeert

hormonaal vol gas
op weg naar huis
met goede zin en zacht
elkaar ontdooien
tot het kraakt als voorschot
op een nieuw seizoen
met jou

© Ronald Bottelier

Gezien

een wandeling door de stad
veranderd door de jaren met
en zonder jou
waar je voetstappen verbleekt zijn
en weggewaaid draag ik je in mijn hart

hier liep je leven
en je werk en je zijn
in gebouwen met andere functies
of verdwenen deuren
verbonden door het spoor van je fiets

je blik vooruit
en veel naar de grond
de grond die jou nu beter kent
dan toen je in de buurt was
daar om de hoek

eentonig in rust
de sneeuwvlokken weg
de knoppen breken
in vier jaar dicht de aarde
ze wintert voorbij

ik troost en knuffel alles
wat jou en jij zag op je weg
naar huis
en mijn liefde dropt een traan
die je diep doordringt en raakt

het is mooi hier

© Ronald Bottelier