Hoogtepunt
geheel onvoorbereid
hoewel volkomen bekend met de kleine kans
word ik opeens, zonder slag of stoot en met een rotvaart
voortgestuwd door een lawine richting top van de berg
de ruimte erachter wordt beschermd door dragers
die daar zijn gezet om mij te ontvangen en welkom te heten
ik ken ze, ze zijn vrienden en van goede wil
ik groet en kijk rond, broodnuchter, high
haast ziek van geluk ben ik, blij, hier
op de hoogvlakte van vrijheid waar ik lang niet was
ik zie maar negeer de borden die de piste wijzen
tot het allerlaatste moment
om dan zwaaiend dag te zeggen en af te dalen
terug naar jou, naar de moederschoot
waar het avontuur begon en wordt vervolgd
en aan het eind van de tunnel de zon opkomt
ik zie je en moet huilen
met jou eindeloos groeien en liefhebben, zaaien, oogsten
en genieten van het uitzicht in het volle licht
aan de voet van de berg die ons ruggensteunt en kent
© Ronald Bottelier
