Engel

ze klappert met haar haren
ze maakt mijn onvolkomen wereld heel
ze wimpert met haar zon

ze pakt mijn hand vast richting sterren
ze weerlicht onbewolkt en schuilt met mij
ze fluistert mijn geluk

ze mist geen klap voor ogen
zij die geen klank verloren maakt
heelt met de tijd mijn open wonden

en ze troost verdriet
verlangt dat alles samenvalt in
duizend fijne stukken

© Ronald Bottelier

Spiegeltje

spiegeltje spiegel onze maren
onze angsten en bezwaren
onze stemmen binnenin
omarm ons licht, met ons erin

onze spiegel aan de wand,
wie is de oorzaak van de liefde
wie de bron van alle pijn
wie kijkt nu naar ons oogverblindend, stralend samenzijn?

spiegeltje, spiegel vergeef ons toch
ons kijken naar de rafelrand
ons zoomen op de schaduwkant
ons oneigenlijk stil en eenzaam zijn

© Ronald Bottelier

Jou

ik hou van jou
jouw pure jou
jouw onbedekte eigenheid
jouw diepste diepheid
die ik niet kan zien
maar wel kan voelen, weten
al je kracht die uit je leven straalt

ik hou van jou
van al je mooie kleuren,
al je onbeschermde wezenlijkheid
je stemmen, je verlangen,
lach en je humeuren
door onze opgetelde wonden
onbereikbaarheid en kou

ik hou van jou
door al je vormen, al je inhoud
al je vloeken, al je zuchten
dwars door alle deuren heen
raak jij mij aan met zoete tranen
en zie ik jou, ik zie jou
en jij ziet mij hier staan

© Ronald Bottelier

Hartenspel

​en toch is jouw wereld de mijne
onze dialecten spreken wartaal
onze rijmen rijmen niet, maar ver van
onvolkomen

ons arme hoofd, dat soms aan dikste vrienden
de verkeerdste bedoelingen spelt

betekenis is woordblind voor een lezer zonder ogen, schier onvoelbaar zonder hart, onbereikbaar zonder
(tast)zin

© Ronald Bottelier

Ondertussen (in de Nacht..)

​schrijf ik dat ik leef
vertrekt de zwaarte uit mijn voorhoofd
stijgt de diepte uit jouw grond omhoog

wie van ons had dat gedacht?

dwaalt een tango door de muren
dreunt jouw bas mijn ondertoon uit ritme
daalt de vroege morgen in

blijf ik wakker, schrijf ik – wakker
dichters, houd ons dolen stil!
huil ik zon en maan, in vol bij zinnen
dichters, waak voor ons – van Nacht!

© Ronald Bottelier

(op de Nacht van de poëzie 17/9 2016 #nacht16)

Zonnetje

temperatuurtje ook
gedachtenloos bewegen in de
warme lucht, de golfstroom richting
westen waar ze ondergaat
de aarde overgaat naar
waar haar licht niet komen kan
dan door reflectie van de maan
totaan het oosten waar haar baan begon
vandaag, zoals de mijne

ik volg je zonnester, mijn wijzer uit het oosten
en warm me op, we gaan nooit onder
wordt het morgen weer een dag?
dag dag, tot straks! – geen nacht meer zonder

© Ronald Bottelier

Uitgewikkeld

hoopvol naar een hemelsblauwe sterrenhemel staren
volle zon, geknepen ogen, koppen in de wind
de ruggen recht, de plooien ongestreken

hoe dieper in de val, hoe oneindiger de ruimte
sloten op het luik wapperen wellustig, alles stinkt
we staan hier rottigheid te dragen, smekend om een teken

dagen korten, korter dan de nachten lengen
wij maar spelen, dansen, vechten, huilen, minnen
blijven wijzen, kijkend naar omhoog, wat komt

nee, die mop van mummie’s sterrenstelsels is niet licht te vatten

© Ronald Bottelier

Ogen

Iets trekt ons
zwaar en diep
naar binnen
als onze blikken
raken stil

en zwijgend voelen
kijken in de oorsprong
één met de verbinding
grootsheid, samen
Wij, geen ik

toch ik,
ik zie je en ik ken

© Ronald Bottelier

Rommeltjes

modder boomt hardnekkig mijn 
gewoonten naar een andere taal
gieren weten wat de dood is
heet gekookte eieren in hun nesten

vader de man en moeder de vrouw:
het is wéér niet zo mooi als ik
naar boven kijk en zie dat tijd vliegt
net als vroeger, nu is het te laat

niets van wat ik zie betekent iets
ik schep mijn woorden weg
en laat ze gaan zolang ik leef

© Ronald Bottelier

Onvoorwaardelijk

liefde is geen wilsbesluit
haar stroom is niet te mennen
haar zijn is niet te temmen
ze geeft zich ongeremd

voor wie haar kracht niet afbindt kent
de ware liefde open grenzen
overvloedig, ongekend!

© Ronald Bottelier