Zoen

ze overstraalt jouw zicht
haar lippen reiken ver
haar armen rijpen bomen

naar jou kijkt ze uit
door witte weidsheid in de verte
stuurt ze je morgenzon

jouw kus op het venster
drukt jouw wens op haar mond
en smelt de bloemen buiten

over de tafel scheert haar
zachte streek jouw kant op
ze raakt je binnenin

ook de lantaarn staat nog
voluit warmte bij te stralen
versterkt het beeld van jou

het ijs breekt jullie los
wat in dat vat zit zal nóóit verzuren
het bloeit al in de zon

© Ronald Bottelier

In opdracht
Woorden: Tafel – IJs – Lantaarn
Sfeer: Zonnig terras in koude ochtend

Doof

ik zie geen sterren, voel geen maan
toch smacht de hemel naar ons einde
overstraald door avondzon
onze kilte twinkelt niet

met lagen ijzel op ons pad
koude voeten, hart versteend
slaat warmte niet meer aan
alsof de waakvlam heeft verloren

avondgloren zonder sterren
bijna duister zonder maan
in een flits is het weer morgen
kijk ik wéér mijn spiegel aan

begint ons leven -wéér- opnieuw
rennen -wéér- nog verder van elkaar
vraag ik mezelf -wéér- vrolijk af
of ik nog leef

op, of van de kaart?
de sterren van de hemel?
van achteren?
van voren?

ik zie geen lichtpuntjes..

© Ronald Bottelier

In opdracht
Woorden: Flits – Kaart – Rennen
Sfeer: Begin van een koude nacht

Ei

hé lieve zus, ik maak je wakker
‘k zie oude beelden, maar steeds zwakker

weet je nog, we leefden op de millimeter
het was voor even, ‘t kon niet beter

we zweefden in een grote ruimte
veel ruimer dan de ruimte buiten

je stopte eenmaal plompverloren
je beide voetjes in mijn oren

jij yin, ik ook – nog ongeboren
één moeder, vrouw, spermadonoren

rol je op, kruip dichter bij mij
ons leven eindigt, ‘t is zo voorbij

slaap zacht, ‘t was mooi mijn celgenoot
mijn tweelingzus, één eitje, dood

© Ronald Bottelier

In opdracht

Woorden: Ei – Ruimte – Vrouw

Sfeer: Ongemak